dat de kokmeeuwen al zwarte kappen hebben
verbaast en stelt gerust. de lange winter
is nog niet uitgewoed, de ijzige wind
trekt schouders omhoog, stuwt het hart op
tot een roffelig ritme. in de kou ligt het pad
langs de verbrande molen er bleekjes bij

snuivend vind ik mijn weg, als een hinde
rennend en springend over takken die
door de storm hartstochtelijk gekust
van de boom zijn afgebroken

het riet langs de vaart is een uitgerafelde mand
een rand van kleurloos ritselen

in een bocht bots ik bijna tegen een fietser
die mij niet ziet omdat zijn ogen tranen
van dat waaien, of van een zwaar verdriet
ik schreeuw het hem na: dat van die meeuwen
het innige zwart, dat van dat onrustig hollende hart
en zwaaien maar, blijven zwaaien