zij met de zeven zwaarden, zij is zo mooi

tegen het grootse gewelf van het noordertransept
staat zij, ver van ons, bescheiden in twee dimensies

maar krachtiger dan de ruimte die haar omringt
en zij ontvangt de zwaarden in haar hart, wie

zou dat kunnen verdragen, als men zegt dat
je enig kind moet gaan voordat jij zelf zal gaan

wie kan vluchten voor bloeddorst, en de lauwe
zoete placenta achterlaten bij een ezel en een os

later raakt zij de jongen kwijt, zwetend zoekt zij
met knappende longen en kijk, daar is de puber

nog ongeschonden - zo anders is het twintig jaar
verder, als zij hem ziet zwoegen onder het gewicht

van het kruis waaraan hij komt te hangen, daar
treft zij hem aan, met rode ogen, gekwetst gezicht

wie verdraagt dat, het stille lichaam te wiegen, hoofd
aan hart, op wie lijkt hij, op haar, op jou, op mij

buiten zichzelf brengt zij hem tot in de kleine, koude
grot, waar aardresonanties hem zullen ontsluiten

zij met de zeven zwaarden, zij is zo mooi